Aslında gecikmiş bir gezi yazım oldu. Aralık sonu gittiğim Kuzey Kıbrıs gezim, tez çalışmalarımı tamamlama ve diğer işlerim derken birazcık yoğun bir dönemime denk geldi.

Bir hafta sonu, Lefkoşa’ya uçarak ilk günüme başladım. Direkt havalimanından Girne’ye minibüs ile gittim. İlk defa gidenler için burada bir bilgi paylaşmak istiyorum. Akşam seferi ile Gazi Mağusa’’ya gidecekken biraz ulaşım sıkıntısı çektim. Saat akşam 7 olmasına rağmen rezervasyonun olmayınca ve ismini yazıhaneye yazdırmayınca öncelik verilmiyor. Sonrasında ek sefer olursa iki katı fiyattan götürülmek isteniliyor.

Bu detayı hemen paylaştıktan sonra, Girne’ye varışım ile küçük ve tatlı yolları olan bir bulvar üzerinde yönümü bilmeden adımlar atıyorum. Bir seyyah yönünü kolay kaybetmez, kaybolmaktan korkmaz. Kaybetse de yolun sonunu elbet bulur. Ben de bu şekilde sahile ulaşıyorum.  Sahil hareketli, insanlar dalgalara paralel olarak yol alıyor, kış güneşi arkadan okşuyor. Fenere doğru yürüyorum, yolun en sonuna kadar. Birazcık kendini bulma vakti, biraz dinleme ve dinlenme.

Dar taşlı sokakları karışlıyorum, cami ve tarihi yerleri geziyorum. Önümde sakince süzülen gemilere bakıyorum. Lezzetli yemeklerinden tadıyorum. Derken gün pembeye çalışıyor ve güneş ardımdan batıyor. Gazi Magusa’ya zor da olsa akşam varıyorum. Ertesi gün ilk iş harekâttan sonra bir türlü paylaşılamayan 46 yıldır kapalı tutulan 2020 yılında açılan Kıbrıs’ın en ünlü yeri Kapalı Maraş bölgesine giriş yapıyorum. Sokaklarında 70’li yılların izlerini görerek ilerliyorum. Reklamlar o zamandan kalmış. Savaş bir yaz günü patlak verince tüm güzellikler geride bırakılarak siluetine bir matem havası bürünmüş, yıkık dökük, terkedilmiş bir yer olarak içini açmış boynu bükük orada durmaktaydı.

Sahilini dalgalar dövüyordu, binalar delik deşik, tabelalar yarım inik, mermi izleriyle hırpalanmış, camları kırık, can kırıkları ile dolu bir yerdi. Etkilenmemek ve o çatışmayı yaşamamak mümkün değildi. Kapalı Maraş’ın her yeri açık hala değil ama burayı görme imkânım olduğu için kendimi oldukça şanslı hissettim. Derken Magusa Limanı ve yine derken Gazi Magusa Meydanı’na doğru ilerledim. Lala Mustafa Paşa Camii’ye girmeden olmazdı. Tarihi yerlerini karışlayarak, sokaklarında yol alarak bu kederli şehirden ayrıldım.

Son durak olarak ise Lefkoşa’ya tekrardan dönmüş oldum. Şehir oldukça hareketliydi ve başkent havasını hissettirmekteydi. Dünya’da iki başkentin de aynı yer olduğu tek örnek Lefkoşa olsa gerek. Kaybolmak için ilerlerken kendimi Güney Kıbrıs sınırına ulaşmış buldum. Kuyrukta kimliklerini gösterip girenlerin yanı sıra Güney Kıbrıs tarafının caddesini çıplak gözle de görmek mümkündü. Lefkoşa’da sokakları dolanırken o gün oynanan Dünya Kupası maçı finalinden her yer futbol esintisi taşıyordu.

Kıbrıs’ta çok fazla turist olmasıyla birlikte zenci öğrenci sayısı hiç tahmin edemeyeceğim kadar fazlaydı. Bir tarafta Avrupa Birliği üyesi Güney Kıbrıs ve taşıdığı imkânlar varken bir yandan da Türkiye dışında dünyada tanınmayan bir yeri görmek buruk hissettirdi. Güney Kıbrıs yönetimi, Kuzey Kıbrıs’ta yaşayan 70’li dönemlerden kalan halkına nakdi aylık yardım yapmaktadır. Güney Kıbrıs’tan kişiler rahatlıkla sınırı geçip Türk kısmında alışveriş yapabilmektedir. Yine de Kuzey Kıbrıs’ta birçok şey pahalı olduğunu söylemek mümkün. Ulaşım olarak yaklaşık 50 TL’den aşağıya minibüse binilememektedir. Yemek olarak 100 TL’den az bir öğün bulmak neredeyse mümkün değil. Kıbrıs’ın asgari ücreti şu an 13.563 TL olarak Türkiye’den daha fazladır.

Leonardo Da Vinci’nin son akşam yemeği tablosunda kullandığı örtü deseninin Kıbrıs’a ait olduğunu bir satıcı ile alışveriş yaparken konuşmamız üzerine öğrendim. Bu arada Kıbrıs yemeklerine bayıldım. Yemek sunumlarında getirilen zeytinyağları, zeytinli ekmekler, mozerallalı hamurişleri, şeftali kebabı, Kıbrıs köftesi, tatlıları hepsi birbirinden lezzetliydi. Casino’larına açıkçası hiç girmedim ama çok rahat ve nezih bir ortamın olduğunu söyleyenler vardı. Kıbrıs’ın en büyük sorunlarından biri de elektrik ve su temini olduğunu öğrendim. Evlerde petek yoktur, genelde kışları ılıman geçtiğinden elektrikli ısıtıcılar kullanılmaktadır. İngiliz sömürgesi altında kaldığından araçları İngiltere’de olduğu gibi sağda şoförler sürmektedir. Keza prizler de yine İngiliz prizleridir. Tam bir İngiliz standartlarının izleri görülmektedir. Araçsız ulaşım biraz zordur. Toplu taşıma yaygın değildir.

Genel olarak gariplikler diyarı olarak bulduğum Kıbrıs kendi halinde ve de yalnızlaşmış ama aynı zamanda dünyanın her yerinden farklı turistlerle ziyaretçisi olan, diğer taraftan çok pahalı markalar ile süslü vitrinlerin tezatlığı içinde bir yerdir. Umarım uluslararası düzeyde hak ettiği yeri en kısa zamanda sahip olur.

Actually, it was a belated travel post. My trip to Northern Cyprus, which I went to at the end of December, coincided with a bit of a busy period in terms of completing my thesis work and other work. One weekend, I started my first day by flying to Lefkosha. I went directly from the airport to Girne by minibus. I would like to share some information here for those who go for the first time. While going to Gazi Magusa on the evening expedition, I had some transportation problems. Although it is 7 pm, priority is not given when you do not have a reservation and you do not write your name in the office. If there is an additional flight afterwards, it is requested to be taken at twice the price.

After sharing this detail right away, upon my arrival in Girne, I take steps without knowing my direction on a boulevard with small and sweet roads. A traveller does not lose direction easily, traveller is not afraid of getting lost. Even if traveller loses, traveller will definitely find the end of the road. This is how I reach the beach. The beach is lively, people travel parallel to the waves, and the winter sun caresses from behind. I’m walking towards the lighthouse, all the way to the end of the road. It’s time to find yourself a little bit, to listen and rest a little.

I mix narrow cobbled streets and visit mosques and historical places. I stare at the ships gliding calmly ahead of me. I taste delicious food. Then the day turns pink and the sun sets behind me. I reach Gazi Magusa in the evening, albeit with difficulty. The next day, I enter the Covered Marash region, the most famous place in Cyprus, which opened in 2020, and has been closed for 46 years since the first operation. I walk on its streets, seeing the traces of the 70s. The ads are from that time. When the war broke out on a summer day, all the beauties were left behind and its silhouette was filled with an air of mourning.

The waves were beating on its shore, the buildings were full of holes, the signs were half down, battered by bullet marks, and the windows were broken, it was a place full of broken lives. It was impossible not to be affected and not experience that conflict. Not all places in Marash are open yet, but I felt very lucky to have the opportunity to see this place. Then I proceeded to Gazi Magusa Harbor and then to Gazi Magusa Square. It would not be possible without entering the Lala Mustafa Pasha Mosque. I left this sad city by walking through its streets, mixing its historical places.

As the last stop, I returned to Lefkosha again. The city was very lively and felt like a capital city. Lefkosha is the only example in the world where both capitals are in the same place. While I was on my way to disappear, I found myself reaching the Southern Cyprus border. It was possible to see the street of the Southern Cyprus side with the naked eye, as well as those who showed their IDs in the queue. While wandering the streets of Lefkosha, there was a football breeze from the final of the World Cup match played that day.

With so many tourists in Cyprus, the number of black students was more than I could have imagined. On the one hand, Southern Cyprus, a member of the European Union, and on the other hand, it felt sad to see an unknown place in the world other than Türkiye. The Southern Cyprus administration provides monthly cash aid to the people of the 70s living in Northern Cyprus. People from Southern Cyprus can easily cross the border and shop in the Turkish part. Still, it is possible to say that many things are expensive in Northern Cyprus. As for transportation, it is not possible to take a minibus for less than 50 TL. It is almost impossible to find a meal for less than 100 TL. The minimum wage of Cyprus is currently 13,563 TL, which is higher than that of Türkiye.

While shopping with a seller, I learned that the cover pattern used by Leonardo Da Vinci in his last supper painting belongs to Cyprus. By the way, I love Cypriot food. The olive oils, bread with olives, pastries with mozzarella, peach kebab, Cypriot meatballs and desserts brought in the food presentations were all delicious. Frankly, I have never been to their casino, but some said that it was a very comfortable and decent environment. I learned that one of the biggest problems in Cyprus is electricity and water supply. There is no radiator in the houses, electric heaters are used since the winters are generally mild. Since it was under the British colony, the drivers drive the vehicles on the right, as in England. Likewise, the sockets are also British sockets. Traces of full English standards are visible. Transportation without a vehicle is a bit difficult. Public transport is not common.

Cyprus, which I find to be a land of strangeness in general, is a place in its own right and lonely, but at the same time it has visitors with different tourists from all over the world, and on the other hand, it is a place in contrast with very expensive brands and decorated shop windows. I hope Cyprus gets the place it deserves at the international level as soon as possible.