Esra SELVAN

Herkesin bu hayatta beslendiği bazı değerler var. Kimisi bunu parayla, kimisi sanatla, kimisi ise iyi bir araba ya da en basitinden sosyal medya hesaplarındaki beğeniler ile sağlıyor. Benim ise en büyük tutkularımdan biri yollarda olmak.

İşlerimi yola biraz daha koyup ertelediğim bazı şeyleri yapmak istedim. Viktor, Bosna’dan projeden bir arkadaşım, çok saf ve iyi kalpli, son üç senedir aralıksız Makedonya davetini her ne kadar daha öncesinde gitmiş olsam da bu sefer kıramadım ve Ohrid’e yolum tekrar düştü. Sağ olsun beni karşıladı, daha öncesinde gitme fırsatı bulamadığım Struga’yı gezme fırsatım oldu, çok güzel bir nehri olan bu şehri vakti olanlar için tavsiye ederim.

Sonrasında Ohrid’e geri döndük ve daha öncesinde Ohrid’i gezmiş biri olarak çok da bir değişiklik göremedim ama Ohrid için şunu söyleyebilirim daha öncesinde edindiğim turda en çok kilise düşen yerlerden biri, 1000’den fazla kilisesi var bu küçücük yerleşim yerinde. Daha sonrasında Galicica National Park’a gittik, St. Naum’un eteklerinde kaldığı bu yerden tüm kıyıyı güzel manzaralarla gezdik.

Ertesi gün Bitola’da Viktor’un annesi ve babası ile birlikte şehri gezdik, Bitola aslında bizim bildiğimiz Manastır şehri. Yine daha öncesinde bulunmuş olmanın bir aşinalığı vardı. Bir önceki zaman da gittiğim gibi Atatürk’ün okuduğu Manastır Askeri Lisesinin olduğu müzeyi gezdik, Viktor’un annesi Elena’nın Atatürk’e yazdığı mektubu okuyunca bayağı bir göz yaşlarına boğuldu. Sonra çarşısını ve tarihi yerlerini gezdik. Beni bu seyahatimde etkileyen ve içimi burkan en çok şey ise arkadaşımın evinin yanında bulunan Haydar Kadı Camisinin ibadete 104 sene sonra açılması ama namaz kılmaya gittiğimde cemaat olarak sadece imamın olması ve bu şekilde buruk cami olmasıdır. 1661’de burayı ziyaret eden Evliya Çelebi bu camii için ““gayet sanatlı mabedgâh” diye tarif etmişti. Bence yolu düşen herkes muhakkak bu camiiyi ziyaret etmeli. Böyle güzel bir caminin böyle sessiz ve cemaatsiz kalması beni gerçekten üzdü.

Diğer gün Bulgaristan, Sofya’daydım, o da küçüklüğümde ziyaret ettiğim bir şehirdi ama pek bir şey aklımda kalmamış. Şehrin bölge planlaması benim en çok dikkatimi çekendi. Arkadaşım Martin ile baştan başa şehri tekrardan gezdik. Anlattığına göre 2. dünya savaşı döneminde taş üstünde taş kalmamış ve şehir tekrardan yapılmış. Yolları gerçekten düz ve geniş, sıra sıra dizili taşlarında kusur bulamıyorsun. Parlemontaya giden bir cadde sarı taşlarla döşeli, o dönem bu olay çok tepki almış.

AB üyelik sürecinden ötürü birçok Bulgar Genç Avrupa’nın diğer şehirlerine dağılmış durumda. Gündüz çıksanız tam bir yaşlı şehri ama akşama doğru şehir biraz daha dinamiklik kazanıyor. Yaz günü gittiğim için hava bunaltıcı sıcaktı. Neredeyse çoğu kişi dövmeliydi ve neredeyse şort giymeyen insan yoktu. Şehirde Türkçe bilen hatrı sayılır kişi vardı. Ekonomi olarak alışveriş de Türkiye ile hemen hemen aynı fiyatlara sahipti ama bir tık daha pahalıydı. Gülleri ile meşhur olan bu ülkede daha çok AB yerine Rus sempatisi hissediliyordu. Arkadaşım kendilerini Sırplar ile dilsel daha yakın gördüklerini söylemişti.

İstanbul’un yarısından daha az nüfusa sahip olan Bulgaristan AB’nin sınır kapı görevini üstleniyordu. Şehrin sembolü olarak bildiğimiz Aleksandr Nevski Katedrali Osmanlı- Rus Savaşının anıtı olarak dikkat çekiyordu. Şehir merkezinde Mimar Sinan tarafından tasarlanan Banyabaşı Camiisi vardı, içerisine girdiğimde Türkçe çocuklara Kur’an dersi veriliyordu, cemaati yine de güzeldi ve turistlerce ilgi çekiyordu. Camiinin bulunduğu yerin karşısında bir Sinagog diğer tarafında kilise vardı.

Aslında camiiden başlayarak Vitosha caddesinden boylu boyunca çıkılıp National Palace of Culture’a kadar tarihi yerleri ile çıkılsa şehrin ana gezilecek yerini bitirmiş olursunuz. Şehrin su kaynağı yanı başındaki Vitosha dağından geliyordu ve şehrin merkezinde kükürtlü doğal su çıkıyordu, içeni çoktu. Oldukça dilenci ve sokakta yaşayan insanları gördüğüm bu şehirde yine de hallerinden memnun olduğu izlenimi edindim.

There are some values ​​that everyone nurtures in this life. Some do it with money, some with art, some with a good car or simply the “likes” of social media accounts. One of my biggest passions is to be on the road.

I wanted to do some postponed work because of my job. Viktor, a friend from Bosnia in my project, very pure and kind-hearted, I had been able to break the invitation to Macedonia for the last three years, but this time I couldn’t break it and my way back to Ohrid. He greeted me, I had the opportunity to visit Struga, where I had no opportunity to go before, I would recommend this city, which has a beautiful river, for those who have time.

Then we went back to Ohrid and I didn’t see much change as someone who had visited Ohrid before, but for Ohrid, I can tell you that one of the most churches in this small settlement has more than 1000 churches. Then we went to Galicica National Park. From this place where Naum stayed on the outskirts, we toured the entire coast with beautiful views. The next day in Bitola, with Viktor’s mother and father, we toured the city, Bitola is actually the city of the monastery we know. Again we had a familiarity with having previously been found. As I went to the previous time, we visited the museum of the Monastery Military High School, which was study by Atatürk, and when I read Viktor’s mother Elena’s letter to Atatürk, she burst into tears. Then we visited the bazaar and historical places. Afterwards we have visited Viktor’s village and the barrage in Viktor’s village.

The most important thing that affected me on this trip and what upset me is that the Haydar Kadi Mosque, located next to my friend’s house, opened after 104 years of worship, but when I went to pray, there was only the imam as a congregation and the mosque was silent. Evliya Çelebi, who visited here in 1661, described this mosque as pretty a highly artistic temple. In my opinion, anyone who falls this district must definitely visit this mosque.

The other day I was in Sofia, Bulgaria, which was a city I have visited when I was a child, but I didn’t think much of anything about Sofia. The city’s regional planning caught my attention the most. My friend Martin and I went through the city again. He said that during the 2nd World War, there were no stones left and the city was rebuilt. The paths are really flat and wide, you can’t find defects in row stones. A street leading to Parlemontas was paved with yellow stones, and this event received a lot of reaction.

Due to the EU accession process, many Bulgarians are scattered in other European cities. It is an old city if you go out in the daytime, but towards the evening the city gains more dynamism. The weather was sweltering hot because I went on summer day. Almost most people had tattoos and there were almost all people wearing shorts. There were considerable people in the city who spoke Turkish. shopping as the economy was almost the same price with a click with Turkey, but was a bit more expensive.

This country, famous for its roses, had more Russian sympathies than the EU. My friend said that they saw themselves closer to Serbs linguistically. With less than half of Istanbul’s population, Bulgaria was the EU’s border gate. Aleksandr Nevski Cathedral, which we know as the symbol of the city, was the monument of the Ottoman-Russian War. There was Banyabaşı Mosque designed by Mimar Sinan in the city center.

When I entered the room, Turkish children were given Quran lessons, the community was still beautiful and attracted the attention of tourists. There was a synagogue opposite the mosque and the church on the other side. In fact, starting from the mosque to Vitosha street and the National Palace of Culture to go along with the historical sites of the city’s main attractions will be finished. The water source of the city was coming from the nearby Vitosha Mountain and there was natural sulfurous water in the center of the city. I got the impression that the people were still happy with their situation in this city where I saw quite beggars and people lying on the street.